Βιογραφικό Στέλιου Αχ. Αλλαμανή (1910 - 2000)

 Στέλιος Αχ. Αλλαμανής

Ο Στέλιος Αλλαμανής γεννήθηκε το 1910 στην Καρδίτσα. Ήταν γόνος, εκ πατρός, γνωστής οικογένειας των Αγράφων, με γενέτειρα το Βλάσι της Αργιθέας, ενώ εκ μητρός, της οικογένειας Δημ. Χατζηβασιλείου, επί σειράν ετών δημάρχου του Άνω Βόλου Πηλίου. Ο πατέρας του Αχιλλέας Αλλαμανής ήταν έμπορος και, για μεγάλο χρονικό διάστημα, αιρετός πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου της Καρδίτσας.

Το 1928 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγχρόνως ανέλαβε τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του θείου του Χρήστου Αλλαμανή, βουλευτή με το Κόμμα των Εθνικών Φιλελευθέρων και τότε Υπουργό Γεωργίας επί κυβερνήσεως Ζαϊμη. Αποφοίτησε το 1932 και μετεκπαιδεύτηκε στα Πανεπιστήμια της Grenoble και του Goettingen. Μετά τη λήξη της στρατιωτικής του θητείας άσκησε τη δικηγορία μέχρι το 1945 στην Καρδίτσα και στη συνέχεια στην Αθήνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια χρονιά της αποφοίτησής του κα πιθανότατα ως πρώτη δικηγορική του εμφάνιση στα δικαστήρια της γενέτειράς του συμμετέσχε στην ιστορική δίκη της Λαϊκής Βιβλιοθήκης Αθηνά, κατά την οποία υπερασπίστηκε μαζί με άλλους δικηγόρους και συνέβαλε στην αθώωση των μελών του διοικητικού της συμβουλίου, που είχαν κατηγορηθεί για την προώθηση στη νεολαία βιβλίων άσεμνων, αντιχριστανικών και φιλοκομμουνιστικών.

Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 υπηρέτησε ως μάχιμος δεκανέας στη Σιδηρά Ι Μεραρχία στο κεντρικό Αλβανικό μέτωπο μαζί με τα τέσσερα αδέλφια του. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέλαβε γενικός γραμματέας του τοπικού τμήματος της ΕΛΔ (‘Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας) του Ηλία Τσιριμώκου και με την ιδιότητά του αυτή διατέλεσε μέλος της νομαρχιακής επιτροπής του ΕΑΜ (η αναφορά του κατά τη διάρκεια αγόρευσής του στη Βουλή τον Ιανουάριο του 1955 στην αναγνώριση από τους συμμάχους «ως τίτλον τιμής δια την Ελλάδα τας υπηρεσίας, τας οποίας προσέφερε το ΕΑΜ εις τον αγώνα εναντίον των εχθρών» προκάλεσε την οργή και την απόπειρα χειροδικίας εναντίον του από βουλευτές της δεξιάς). Με τη λήξη του Εμφυλίου διακρίθηκε στην υπεράσπιση ενώπιον του Στρατοδικείου Λαρίσης κατηγορούμενων για συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση. Αξίζει να μνημονευτεί η ρήση του, όπως διασώθηκε από συνεργάτη του, σε μία δίκη όπου ένας κατηγορούμενος του κοινού ποινικού δικαίου οδηγήθηκε στο στρατοδικείο λόγω της αριστερών του φρονημάτων: « αν επιτρέψουμε στην πολιτική να παραβιάσει την πόρτα της δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη θα βγει από τo παράθυρο».

Γόνος οικογένειας που ανήκε στη δημοκρατική φιλελεύθερη παράταξη από το 1908, και με ακράτητη επιθυμία να αναμιχθεί στην πολιτική, να συνεισφέρει στα κοινά και να συνεχίσει την πολιτική παράδοση της οικογένειάς του, εισβάλλει στον πολιτικό στίβο το 1950, ηγούμενος του συνδυασμού της νεοσύστατης ΕΠΕΚ στον Ν. Καρδίτσας – Τρικάλων, και εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής. Επανεκλέγεται επτά ακόμη φορές βουλευτής Καρδίτσας, τις περισσότερες πρώτος σε ψήφους, συνεχώς από το 1950 μέχρι την 21η Απριλίου 1967, απέχει στις εκλογές του 1974 και του 1977 και επανεκλέγεται για τελευταία φορά το 1981, συμμετέχοντας επιτυχώς σε εννέα βουλευτικές εκλογές. Από το 1952 ως το 1963 διατέλεσε μόνιμο μέλος της ελληνικής κοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Ως υπουργός Γεωργίας στην Κυβέρνηση Πλαστήρα το 1951-52, ο Στέλιος Αλλαμανής ανέπτυξε, παρά το σύντομο της θητείας του, κατά γενική ομολογία, πολιτικών φίλων και αντιπάλων αλλά κυρίως των συμπατριωτών του τεράστιο σε έκταση και σημασία έργο. Είναι αυτός που θα υπογράψει τον περίφημο νόμο 2185/1952 «περί αναγκαστικής απαλλοτριώσεως αγροτικών ακινήτων και λειβαδιών προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργών και κτηνοτρόφων», καθώς και τη σύμβαση μεταξύ του Δημοσίου και της Εκκλησίας για ανταλλαγή αστικών ακινήτων του πρώτου με αγροκτηνοτροφικά ακίνητα της δεύτερης, συμβάλλοντας στην ολοκλήρωση της μεγάλης αγροτικής μεταρρύθμισης, ζήτημα που είχε τεθεί το 1919 από τον Γ. Καφαντάρη και άρχισε να πραγματοποιείται το 1922 από τον Νικ. Πλαστήρα. Η ως τότε αγγλική Κωπαϊδα απολλοτριώνεται, καθώς και η Ξυνιάδα και άλλα μεγάλα τσιφλίκια ανά της Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία των αρμόδιων υπηρεσιών του Υπουργείου Γεωργίας περί τα 5 εκατομμύρια στρέμματα γης παραχωρήθηκαν σε δεκάδες χιλιάδες ακτήμονες αγρότες.

Πρέπει επίσης να αναφερθεί η ιδιαίτερη συμβολή του στις πρωταρχικές διαδικασίες για την προώθηση του οράματος του Νικόλαου Πλαστήρα σχετικά με τη δημιουργία του υδροηλεκτρικού έργου και του φράγματος Ταυρωπού (Μέγδοβα), όραμα που και ο ίδιος είχε με θέρμη ασπαστεί και υποστηρίξει. Επί χρόνια και μεγάλο ζήλο ασχολήθηκε με το μεγάλο αναπτυξιακό και παραγωγικό έργο του φράγματος Σμοκόβου-Σοφαδίτη. Αξιομνημόνευτα επίσης υπήρξαν τα έργα της αποστράγγισης, εξυγίανσης και αξιοποίησης με οδικό δίκτυο της βαλτώδους, άγονης και συγκοινωνιακά αποκομμένης περιοχής του δήμου Σελλάνων του νομού Καρδίτσης, με αποτέλεσμα να μεταβληθεί σε μία από τις ευφορότερες του θεσσαλικού κάμπου προς όφελος χιλιάδων αγροτών, που απαλλάχτηκαν επιπλέον από τη μάστιγα της θανατηφόρας ελονοσίας. Αποστραγγιστικά, αρδευτικά και αντιπλημμυρικά έργα προς όφελος πλήθους καλλιεργητών έγιναν επί της υπουργίας του και σε άλλες περιοχές της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Στερεάς Ελλάδος. Ξεχωριστή μέριμνα έλαβε και για τη δασοπροστασία, εισηγούμενος στο υπουργικό συμβούλιο και επιτυγχάνων την επαναφορά της απαγόρευσης της αιγοβοσκής, γεγονός που όπως ο ίδιος ομολογεί του επέφερε μεγάλη πολιτική ζημία.

Iδιαίτερα στη γενέτειρά του και στην περιφέρειά της συνέβαλε, αυτή τη δυσχερέστατη μετεμφυλιακή περίοδο, με εισηγήσεις και επίπονες πιέσεις προς τα αρμόδια υπουργεία και τις δυσκίνητες υπηρεσίες και πάντα με τη συνεπικουρία, όπως ο ίδιος δεν παύει να τονίζει, του Προέδρου της Κυβερνήσεως συμπατριώτη του Νικ. Πλαστήρα, και όπως αναγνωρίζουν οι συμπατριώτες του, συχνά με ευχαριστήριες δημοσιεύσεις στις τοπικές εφημερίδες της περιοχής, στη λύση ζωτικών προβλημάτων, όπως: η διάνοιξη εκτεταμένων αγροτικών και δασικών οδών, η λειτουργία του δασικού φυτωρίου Καρδίτσης και οι εργασίες αναδασώσεων, η προώθηση της χορήγησης πιστώσεων για την επαναλειτουργία, ύστερα από παύση 12 χρόνων, όλων των ειρηνοδικείων του νομού Καρδίτσης και για την αποπεράτωση του Δικαστικού Μεγάρου της πόλης – του οποίου ο θεμέλιος λίθος είχε τεθεί προ εικοσαετίας, η εξασφάλιση της έγκρισης για την ίδρυση Επαγγελματοβιοτεχνικού Επιμελητηρίου και η ενθάρρυνση και υποστήριξη συμπατριωτών του για την ίδρυση και επέκταση νέων βιομηχανιών, συνδεδεμένων με τη γεωργική παραγωγή της περιοχής – μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ίδρυση Γαλακτοκομικού τμήματος στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή Λαρίσης–, και από τα σημαντικότερα η αποδέσμευση χρημάτων από τους εράνους των ομογενών της Αμερικής για την ολοκλήρωση, την επάνδρωση και τον επιστημονικό εφοδιασμό του Κρατικού Νοσοκομείου Καρδίτσης. Πρέπει ακόμη να αναφερθούν οι δραστήριες ενέργειές του για την ανασυγκρότηση των λουτροπόλεων Σμοκόβου και Καϊτσης, που εξαιτίας του πολέμου είχαν τελείως νεκρωθεί. Επιπροσθέτως, με την υποστήριξη του τότε υπουργού Συντονισμού Γεωργίου Καρτάλη, πέτυχε τη χορήγηση μεγάλου δανείου και σημαντική οικονομική ενίσχυση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τους θεσσαλικούς σιδηροδρόμους, την ανόρθωση των τεράστιων ζημιών που είχαν υποστεί κατά τη δεκάχρονη ανωμαλία, την παραγγελία και παραλαβή 15 ιταλικών ωτομοτρίς, ενώ δεν έπαψε να αγωνίζεται για τη διαπλάτυνση της γραμμής Βόλου-Καλαμπάκας και την επέκτασή της μέχρι την Κοζάνη.

Το 1953, μετά τον θάνατο του Νικ. Πλαστήρα, ιδρύει από κοινού με τους Γεώργιο Καρτάλη και Αλέξανδρο Σβώλο το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (ΔΚΕΛ), με το οποίο εκλέγεται βουλευτής το 1956 και του οποίου ηγείται μετά το θάνατο των δύο συνιδρυτών του ( Αλέξ. Σβώλος το 1956 και Γ. Καρτάλης το 1957). Το 1958 εκλέγεται βουλευτής με την Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωση (ΠΑΔΕ), της οποίας επίσης ήταν ηγετικό στέλεχος. Το 1960 συμμετέχει στη Νέα Πολιτική Κίνηση (ΝΠΚ ή Ομάδα των 10), που ιδρύθηκε μετά την εκλογική ήττα του Κόμματος των Φιλελευθέρων από 10 πρώην βουλευτές του και άλλα στελέχη του (Κ. Μητσοτάκης, Γ.Μαύρος, Γ. Αθανασιάδης-Νόβας, Φ. Ζαϊμης, Παν. Παπαληγούρας, Γ.Ράλλης, Ιω. Ζίγδης, Εμμ. Λουλακάκης, Ιω. Τούμπας, Δημ. Κωστής). Τον Σεπτέμβριο του 1961, ταυτόχρονα με την προκήρυξη εκλογών, ανακοινώνεται και η ενοποίηση των κεντρώων κομμάτων, στην οποία σημαντική υπήρξε η συμβολή του, με την ίδρυση της Ενώσεως Κέντρου (ΕΚ) υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Με το κόμμα αυτό εκλέγεται βουλευτής στις εκλογές του 1961, του 1963 και στη μεγάλη νίκη της, αλλά και προσωπικό του θρίαμβο, τον Φεβρουάριο του 1964.

Την περίοδο 1963-1966 αναλαμβάνει διάφορα Υπουργεία, στα οποία επίσης διακρίνεται για τη διορατικότητα, την αποφασιστικότητα και την αποτελεσματικότητα των στόχων του, που αφορούσαν πρωταρχικά το σύνολο της χώρας, χωρίς όμως ποτέ να παραβλέπει και τα μεγάλα προβλήματα της ιδιαίτερης πατρίδας του. Κατά τη βραχύχρονη θητεία του στο Υπουργείο Δημοσίων΄Εργων (Νοέμβρ.-Δεκεμβρ. 1963) επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου προωθεί με επιτυχία την προσωρινή ύδρευση της πρωτεύουσας. Μετά τις εκλογές του Φεβρ. 1964 ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου του αναθέτει το Υπουργείο Συγκοινωνιών, που διατηρεί ως τον Ιούλιο του 1965. Αντικείμενα της μέριμνάς του την περίοδο εκείνη ήταν τα προβλήματα των αεροδρομίων και των αεροσταθμών, ενώ έθεσε σε νέες βάσεις τη νομοθεσία των υπεραστικών συγκοινωνιών. Ιδιαίτερα στο νομό Καρδίτσης προώθησε οδικά έργα σε μεγάλα αγροτικά κέντρα, τη σύνδεση διαφόρων χωριών μεταξύ τους και τη διάνοιξη πολλών δασικών δρόμων.

Για τη διάσπαση της Ενώσεως Κέντρου, την αποκαλούμενη «αποστασία» ή «Ιουλιανά», ο Στέλιος Αλλαμανής, που δεν ακολούθησε τον Γεώργιο Παπανδρέου, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 15 Ιουλίου του 1993 δηλώνει : « Δεν μετάνοιωσα ποτέ για τη στάση που κράτησα. Αισθάνομαι ότι κάναμε το χρέος μας. Ο όρος αποστασία δεν έχει έννοια. Υπήρξε μία διαφωνία με τον Γεώργιο Παπανδρέου και εμείς τότε απλώς αποχωρήσαμε με ομοιόμορφη σύνθεση κοινοβουλευτικής ομάδας. Δεν πήγαμε σε άλλο κόμμα». Και πιο κάτω αιτιολογώντας τη στάση των αποχωρησάντων αναφέρει: « Δυστυχώς δεν είχαμε άλλη διέξοδο. ΄Επρεπε να ματαιώσουμε τις εκλογές, γιατί αν γίνονταν με κυρίαρχο θέμα το πολιτειακό θα είχαμε διχασμό στη χώρα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν είχε κανένα λόγο να θέλει εκλογές γιατί είχαμε 175 βουλευτές. Η στάση του ήταν εντελώς αδικαιολόγητη». Την ευθύνη για τις τραγικές συνέπειες αποδίδει στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Πίσω από τη στάση που κρατούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου βρισκόταν ο Ανδρέας, ο οποίος εξωθούσε τον πρωθυπουργό σε σύγκρουση με τον βασιλιά, επειδή ο ίδιος είχε την περιπέτειά με τον ΑΣΠΙΔΑ. Τον πίεζε να αναλάβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός το Υπουργείο Εθνικής ΄Αμυνας και να διώξει τον Γαρουφαλιά. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποφάσιζε και ενεργούσε μόνος του, χωρίς να συγκαλέσει ούτε το υπουργικό συμβούλιο ούτε την κοινοβουλευτική ομάδα.»

Τον Ιούλιο του 1965 χρημάτισε για μικρό διάστημα Υπουργός Οικονομικών και στη συνέχεια Δημοσίας Τάξεως στις κυβερνήσεις Αθανασιάδη Νόβα και Τσιριμώκου αντίστοιχα και από το τέλος Ιουλίου έως τον Δεκέμβριο του 1966 Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων επί κυβερνήσεως Στ. Στεφανόπουλου. Στην τελευταία αυτή υπουργική θητεία του εφάρμοσε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της Ενώσεως Κέντρου και υπέστη μαζί με τους πρωτεργάτες της Παπανούτσο και Κακριδή την μήνιν έως και μήνυση από «γλωσσαμύντορες» καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών για την «εισαγωγήν χυδαίας γλώσσας» στα σχολικά βιβλία και την μέσω αυτής μετατροπή της μαθητιώσας νεολαίας «εις ευάλωτον θύμα της κομμουνιστικής προπαγάνδας». Συνέδεσε επίσης το όνομά του με την ίδρυση της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Καρδίτσας, που αποτέλεσε για πολλά χρόνια εστία πνευματική της περιοχής, αλλά μετεξελίχτηκε αργότερα σε Σχολή Νηπιαγωγών και μεταφέρθηκε στο Βόλο. Συνέβαλε ακόμη στην ίδρυση της Δημόσιας Τεχνικής Σχολής Καρδίτσης. Μερίμνησε επίσης για την ανέγερση στην πόλη αλλά και σε πεδινές και αγροτικές κωμοπόλεις σύγχρονων σχολικών μονάδων (γυμνάσια στα Βραγκιανά, Πετρίλο, Ανθηρό, δημοτικά σχολεία, νηπιαγωγεία, παιδικές χαρές) καθώς και στην συντήρηση εκκλησιών. Υπήρξε επίσης ο πρώτος Έλληνας υπουργός Παιδείας που επισκέφτηκε την Κύπρο, όπου έγινε δεκτός με τιμές από τον Εθνάρχη Μακάριο και με ενθουσιασμό από τους αδελφούς Κυπρίους.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επέδειξε σε όλο αυτό το διάστημα αλλά και ως το τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας για ζωτικά κοινωφελή για τη γενέτειρά του έργα, όπως για την ίδρυση και λειτουργία του Συνεταιριστικού Οινοποιείου, την ανέγερση του νέου Κρατικού Νοσοκομείου, ενώ πέτυχε, ως υπουργός Οικονομικών, να αποδοθεί η Νέα Αγορά στην κυριότητα του Δήμου, από την οποία είχε εκπέσει. Από το ίδιο υπουργείο ξεκίνησε και το ισχυρό ενδιαφέρον του για την οικονομική και τουριστική αξιοποίηση της Λίμνης Ταυρωπού (Νεράιδας) με την κινητοποίηση του Οργανισμού Τουρισμού. Για το σημαντικότατο αυτό έργο δεν έπαψε να ενδιαφέρεται και να πιέζει τις αρμόδιες υπηρεσίες ακόμη και μετά την αποχώρησή του από την ενεργή πολιτική ζωή. Μερίμνησε επίσης για την ίδρυση στην πόλη γραφείου υπηρεσίας Συγκοινωνιών και ανέγερση κτηρίου στρατολογικού γραφείου αλλά και στα μεγάλα αγροτικά κέντρα του νομού γραφείων οικονομικών εφοριών, δημόσιων ταμείων, αστυνομικών υπηρεσιών καθώς και υποκαταστήματος της Αγροτικής Τράπεζας στον Παλαμά. Πολύμοχθες εξάλλου και πολυετείς ήταν οι προσπάθειές του για την προώθηση του μεγάλου έργου του Αλήφακα που απέβλεπε με την εγκατάσταση αντλιοστασίων στην προστασία από πλημμύρες 30.000 στρεμμάτων γόνιμων γαιών του εκτός από την πόλη της Καρδίτσας αλλά και 4 ακόμη δήμων και 35 κοινοτήτων του νομού. Προώθησε επίσης σημαντικά οδικά έργα, αναθέτοντας μελέτες για την κατασκευή της οδικής αρτηρίας που συνδέει την Καρδίτσα με το Βόλο, μέσω Φαρσάλων και του συγκοινωνιακού κόμβου Μικροθήβαι. Αξίζει ακόμη να αναφερθεί και η έκδοση το 1965 με δική του πρωτοβουλία της ημερήσιας εφημερίδας Θάρρος Θεσσαλίας.

Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Στεφανόπουλου ο Στέλιος Αλλαμανής συμμετέχει μαζί με άλλους 41 βουλευτές που είχαν διαφωνήσει με τον Γεώργιο Παπανδρέου στην ίδρυση του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (ΦΔΚ). Αγορεύοντας στην Βουλή ως εισηγητής της μειοψηφίας επί του νομοσχεδίου της απλής αναλογικής καταλήγει με την προφητική φράση : «… εάν αντί της απλής αναλογικής ισχύση η ενισχυμένη αναλογική, η οποία νοθεύει το εκλογικόν αποτέλεσμα, τότε είναι πολύ πιθανόν να μη συναντηθώμεν κύριοι συνάδελφοι εις την αίθουσαν αυτήν ως αιρετοί αντιπρόσωποι του έθνους».

Κατά την περίοδο της δικτατορίας 1967 – 1974 ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, συντάσσοντας και διοχετεύοντας αντιδικτακτορικά μανιφέστα στο BBC και στην Deutsche Welle. Συνελήφθη αμέσως μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος και κρατήθηκε στο τμήμα ασφαλείας της Μπουμπουλίνας και στις φυλακές Αμαρουσίου. Αργότερα εκτοπίστηκε στη Βασιλική Λευκάδας. ΄Όταν επιτράπηκε από τον Παπαδόπουλο η ελεύθερη αναχώρηση των βουλευτών στο εξωτερικό μεταβαίνει και δραστηριοποιείται με συναντήσεις, διαλέξεις και διαβήματα στη Γερμανία, το Βέλγιο και την Αμερική.

Μετά την πτώση της χούντας προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εκλέχτηκε για τελευταία φορά βουλευτής Καρδίτσας στις εκλογές του 1981. Ασχολήθηκε κυρίως με τον Τομέα Γεωργίας, που από την αρχή της σταδιοδρομίας υπήρξε το κυριότερο πεδίο των ενδιαφερόντων και των δραστηριοτήτων του.

Το 1985 αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική. Υπήρξε όμως ο κινητήριος μοχλός ως πρωτοστάτης στην εκτέλεση της διαθήκης του καπνέμπορου αδελφού του Γεωργίου Αλλαμανή, βάσει της οποίας διατέθηκε μεγάλο κεντρικό οικόπεδο στο κέντρο της γενέτειράς του Καρδίτσας – στο χώρο που κατελάμβανε η καπναποθήκη του που είχαν κάψει οι Γερμανοί -, καθώς και μεγάλο χρηματικό ποσό, το οποίο προσαύξησαν οι 4 αδερφοί του, για την ίδρυση του «Ιδρύματος Υποτροφιών Γεωργίου Αχιλλέως Αλλαμανή». Το κοινωφελές αυτό ίδρυμα που ιδρύθηκε το 1975 και εποπτεύεται από τα Υπουργεία Παιδείας και Οικονομικών έχει σκοπό « την χορήγηση υποτροφιών εις αριστούχους σπουδαστάς των εν τη Καρδίτση μέσων και ανώτερων Τεχνικών σχολών δια τη συνέχιση των σπουδών των εις αμέσως ανωτέρας τοιαύτας». ΄Εκτοτε υποτροφίες έχουν αποδοθεί σε εκατοντάδες σπουδαστές με αξιόλογα αποτελέσματα στην επιστημονική τους κατάρτιση. Διότι ακλόνητη πεποίθηση του διαθέτη ήταν ότι μόνο η προώθηση της Μέσης και Ανώτερης Τεχνικής Εκπαίδευσης μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου.

Ο Στέλιος Αλλαμανής, παντρεμένος με τη Μίνα (Βιλελμίνη) Πιτσιώρη (Κάτω Λεχώνια Πηλίου 1912—Αθήνα 1999), με την οποία απέκτησε την ΄Εφη Ευφροσύνη) Αλλαμανή (1942) και τον Αχιλλέα Αλλαμανή (1943-2005), απεβίωσε το 2000 στο Λουτράκι Κορινθίας σε ηλικία 90 ετών.-